Ben bedankt!
Als ons gevraagd zou zijn wie van onze geloofsgemeenschap tot op hoge leeftijd een rustige en gezonde oude dag heeft verdiend, dan zouden we zonder aarzelen hebben gezegd: “Dat is Ben ten Hag”.
Maar het heeft niet zo mogen zijn. In het harnas, strijdend tegen een onmogelijke vijand is hij verslagen. Terugkijkend op zijn leven als parochiaan, kun je met recht stellen dat hij in de loop van ruim 40 jaar een indrukwekkende staat van dienst heeft opgebouwd.
In zijn beginjaren in Lelystad zette hij zich in voor de bouw van de Petruskerk. Hij ging de redactie van het parochieblad Gesprek voeren en deed dat gedurende 25 jaar. Beide klussen zijn mega geweest en hebben ervoor gezorgd dat onze parochie uitgroeide tot een hechte gemeenschap. Zonder zijn nauwgezetheid, zijn doortastendheid en zijn scherpe visie op de toekomst zouden we nu aanzienlijk minder af zijn geweest.
Een gemeenschap als de onze kan alleen goed functioneren dankzij de inzet van vele vrijwilligers. Vrijwilligers die actief zijn in diverse vormen: van inhoudelijk pastoraal tot praktisch logistiek, van bestuurlijk verantwoordelijk tot dienstbaar ondersteunend. Vele vrijwilligers hebben een of enkele van deze kwaliteiten. Ben had ze allemaal. Hij zette zich intens in voor de volwassencatechese, organiseerde het parochiesecretariaat en de actie Kerkbalans. Ook schuwde hij niet bestuurlijke verantwoordelijkheid te nemen, maar was net zo goed notulist bij vergaderingen of actief klusser bij de stichting HIP (Hulp In Praktijk). Bij dat alles was hij één met de mensen. Hij kende iedereen en iedereen kende hem.
In 2002 is Ben geridderd in de orde van Oranje Nassau voor o.a. het vele werk dat hij voor de parochie verrichtte. En trots was hij ook toen hij in 2011 de pauselijke onderscheiding Pro Ecclesia et Pontifice mocht ontvangen. Het zijn terechte constateringen dat hij aanzienlijk meer deed dan je van een doorsnee vrijwilliger menselijkerwijs mocht verwachten.
Hij heeft ook zijn moeilijke momenten gekend. Het overlijden van hun zoon Mattijn was een grote slag voor hem en Yvonne. Het was bewonderenswaardig hoe zij beide nadien gesterkt zich weer inzetten voor de parochiegemeenschap.
Zo ook was er enige tijd grote twijfel bij Ben of de fusie van de parochies in de polder en de Veluwerand wel een goede zaak was. Maar op enig moment heeft hij zich vermand en zich achter de onvermijdelijke ontwikkeling geschaard.
In de afgelopen lange reeks van jaren heeft hij het fenomeen Internationale vieringen bedacht, ontwikkeld en uitgevoerd. Een ware verrijking van ons scala aan typen vieringen die ook recht doet aan de multiculturele samenstelling van onze parochie.
Ook ging zijn aandacht uit naar de mensen die het moeilijk hebben in Lelystad. In het project Pax Diaconaal spoorde hij leden van onze geloofsgemeenschap aan zich diaconaal in te zetten. Zijn diaconale hart zat op de goede plek. Hetzelfde geldt voor het betrekken van jongeren in onze kerk.
Ben was de ‘architect’ van de gedachte om het parochiesecretariaat (de voormalige woning van pastoor van den Bosch) te verkopen en met het vrijgekomen bedrag het kerkgebouw aan te passen. We werden de kapel en de grote sacristiezaal rijker.
Deze opsomming is verre van compleet. Op Ben kon je altijd een beroep doen en dat werd ook veel gedaan. Sterker nog hij zette zelf anderen op het spoor van nieuwe acties. We zullen die druk missen, dat is zeker. Maar op dit moment past ons dankbaarheid voor de stimulans en inspiratie in de afgelopen vier decennia.
Eigenlijk kunnen we ons afvragen of hij wel ooit “op zijn lauweren” zou zijn gaan rusten. Daar had hij het karakter niet voor. Sterven in het harnas is dan onvermijdelijk.
We wensen zijn Yvonne en zijn (klein)kinderen de kracht toe dit intens groot verlies te verwerken op dezelfde wijze als Ben met zijn tegenslagen omging.
Namens de Pax Christi geloofsgemeenschap,
Pastoraatsgroep en Locatieraad
