H. Norbertusparochie

Samen vieren doet integreren
Mensen met buitenlandse ‘roots’ zich thuis laten voelen in de parochie. In de vieringen rekening houden met hun tradities, rituelen en liederen, hoe doe je dat? Deze vraag hield het parochiebestuur van de voormalige Pax Christi parochie in Lelystad, nu geloofsgemeenschap van de Norbertusparochie, ruim 10 jaar geleden bezig. De parochie kent namelijk sinds jaar en dag gelovigen uit circa 30 verschillende landen. De gedachte was: “Het moet toch mogelijk zijn om het Rooms Katholieke geloof dat we samen delen ook samen te vieren en te beleven. We wonen in dezelfde stad, de kinderen gaan naar dezelfde school, waarom dan ook niet samen te vieren in plaats van elke zondag apart samen te komen in verschillende kerken. Niet de gang naar de migrantenkerken bevorderen, daar waren er immers genoeg van. Maar inzetten op integratie.
Gemis van herkenbaarheid en gevoel van erbij horen
Met die gedachte ging het parochiebestuur in gesprek met vertegenwoordigers van de gelovigen met een migratieachtergrond. Al snel werd duidelijk dat er onder deze groep mensen, onder andere afkomstig uit Indonesië, de Filipijnen, Polen, Vietnam, Afrika, Suriname en de Antillen behoefte was aan meer herkenbaarheid en eigenheid in de vieringen. Een Mariaprocessie of een offerandeprocessie, collecte in natura, liederen, gebeden en natuurlijk muziek uit het moederland werden gemist. Daardoor ontbrak bij hen het liturgische thuisgevoel. Maar ook de betrokkenheid bij de geloofsgemeenschap, het gevoel van erbij horen liet te wensen over.
Samen vieren doet integreren
Om hier verandering in te brengen werden handen ineen geslagen in een werkgroep en de eerste internationale viering werd geboren. Mensen van allerlei nationaliteiten vierden samen het geloof. Dat er in een behoefte werd voorzien bleek wel uit het feit dat de kerk vol zat. Iedereen was enthousiast. Alle aanwezigen ervaarden het als een verrijking. Dit gold ook voor de nuchtere Hollanders. Betrokkenheid, een intense geloofsbeleving, sommige gelovigen durfden zelfs het woord ‘Godservaring’ in de mond te nemen, zo sterk voelden zij de ervaring met het goddelijke. Hand in hand het Onze Vader bidden, elkaar oprecht de vrede toewensen, de harten van de aanwezigen werden geraakt en geopend. Er gebeurde iets met hen, men kwam als het ware ‘los’. Het geloof werd letterlijk gevoeld en beleefd. En na de viering werd er onder het genot van een kop koffie of thee met uitgebreide internationale hapjes nagepraat. Iedereen was positief en enthousiast en men leerde elkaar wat beter kennen. Na dit succes besloot men om drie keer per jaar een internationale viering te organiseren.
Doordat de integratie langzaam maar zeker steeds meer gestalte kreeg en men daardoor meer betrokken raakte op elkaar ontstond het idee om ook de Vastenactie te koppelen aan projecten uit landen van parochianen met een migratieachtergrond. Dit versterkte nog meer de binding met elkaar en met het moederland van parochianen en leidde tot zeer succesvolle vastenacties.
Tegenwoordig wordt er halfjaarlijks een viering georganiseerd. Per keer worden drie landen gekozen die hun inbreng leveren. Soms gaat er een priester uit één van de migratielanden voor omdat deze beschikbaar is. Daar waar mogelijk dragen de gelovigen de kleurrijke kleding uit hun moederland, hun zogenaamde ‘klederdracht’. Inmiddels is er ook een multicultureel gelegenheidskoor voor deze vieringen ontstaan vooral uit leden van ad hoc ‘landenkoortjes’.

Gemêleerd gezelschap
Mooi is het om te horen hoe gelovigen uit migratielanden hun plek hebben gevonden in de geloofsgemeenschap. Ze maken deel uit van diverse werkgroepen en zij nemen deel aan het jaarlijkse ‘herbronningsprogramma.’ Dit is een programma waarbij cursussen en impulsavonden worden aangeboden, waar mensen deel kunnen nemen aan gespreksgroepen, waarin diverse thema’s vanuit de liturgie, de diaconie, de catechese en de opbouw aan bod komen.
Geslaagd
Nu 10 jaar later kan gezegd worden dat de integratie is geslaagd. Parochianen zien elkaar niet meer als vreemden of als mensen van buiten. Er is respect voor elkaar, de contacten worden als waardevol ervaren. De geloofsgemeenschap is een hechte groep van mensen geworden waar veel kan en waar veel mogelijk is. Men ziet naar elkaar om en waar nodig is er zorg voor elkaar. De basis van dit alles is volgens de werkgroep leden: ’Hoe kun je mensen raken?.’
In oktober 2018 werd het 10 jarig jubileum gevierd. Handhaving van de Internationale vieringen en de integratie bevorderen voor nieuwe parochianen blijven doelen voor de toekomst omdat de geloofsgemeenschap, de kerk ook in beweging blijft. De geloofsgemeenschap ervaart de vieringen en integratie van gelovigen als een lichtpunt voor de toekomst van de parochie.
Een belangrijk aspect wat in deze zeker in positieve zin heeft meegespeeld is het feit dat Lelystad een stad is waar mensen naar toe zijn getrokken om te wonen en te werken. Veel inwoners zijn ‘allochtoon’ omdat ze uit allerlei verschillende provincies van Nederland komen. Weinigen zijn hier autochtoon. Misschien werkt het concept van de internationale vieringen daarom wel zo goed omdat bijna niemand zijn ‘roots’ in Lelystad zelf heeft. Dit is wel een pré geweest om het project te laten slagen.
Een werkgroep lid vertelt: “Laatst zaten we samen aan tafel en werden er zuurkoolrecepten uitgewisseld. Verschillende recepten passeerden de revue. Van Friesland tot Limburg. Allemaal waren ze anders. Zo is het ook met de parochianen. De parochianen van Lelystad komen uit het gehele land en erbuiten.”
De werkgroep is blij met wat ze heeft bereikt, mensen voelen zich hier thuis, ze delen hun geloof en ze hopen nog vele jaren op deze voet verder te gaan.

Internationale vieringen (Website)
Mensen met buitenlandse ‘roots’ zich thuis laten voelen in de parochie. De Pax Christigeloofsgemeenschap van de Norbertusparochie, is hier ruim 10 jaar geleden mee begonnen. Het betreft gelovigen uit circa 30 verschillende landen. Na gesprekken met vertegenwoordigers van deze groepen gelovigen ontstond de internationale viering. Samen vieren, het liefst in klederdracht, met een gelegenheidskoor, met als doel integratie, het is een groot succes geworden. De vieringen zijn een verrijking voor de kerkgangers. Mensen worden geraakt, er ontstaat een gemeenschappelijke basis. Parochianen zien elkaar niet meer als vreemden of als mensen van buiten. Ze voelen zich thuis. Samen vieren doet integreren.

Werkgroep internationale vieringen