Agapè is een Grieks woord. Het betekent zoveel als belangeloze liefde, gericht op de ander en datgene waaraan de ander behoefte heeft. Bij het zoeken naar en het praten over andere vormen van vieren, kom je al gauw de Agapèviering tegen. De wortels van deze viering liggen in een ver verleden. De eerste christenen kwamen regelmatig thuis bij elkaar. Zij brachten eten en drinken mee, naar de gewoonte van het land was dat brood en wijn, druivensap en wellicht andere spijzen: producten gemaakt van het goede van de aarde. Ieder bracht wat mee en gaf dat bij binnenkomst af om de tafel klaar te kunnen maken. Tijdens de maaltijd vertelde men elkaar verhalen over het leven van Jezus, over wat hij had gezegd en bedoeld zou hebben. De maaltijd drukte de onderlinge verbondenheid uit en de verbondenheid met Christus: de verhalen over hem en van hem, waren de bindende en gemeenschappelijke factor.

De Agapèmaaltijd wordt vaak omschreven als een liefdesmaal of een maaltijd onder vrienden, die gezamenlijk wordt gebruikt, waarin de onderlinge verbondenheid in Christus tot uiting komt.

Geleidelijk is de oorspronkelijke Agapèmaaltijd verdwenen en gingen we Eucharistie vieren, waarin we het lijden sterven en de verrijzenis van onze Heer gingen gedenken en waar we ons Zijn woorden in herinnering brengen ‘Blijf dit doen om mij te gedenken’.
Tegen deze achtergrond is het eigenlijk voor de hand liggend, dat de Agapè een onderdeel kan zijn van een andersoortige viering op Witte Donderdag, nu we de instelling van de Eucharistie alleen in Eucharistievieringen kunnen gedenken, voorgegaan door een priester. Als teken van onderlinge verbondenheid en om de dienstbaarheid van Jezus te gedenken. De meester, die knecht werd. De Agapèviering is een teken van onze verbondenheid met Christus en met elkaar en met hen die het in deze wereld moeilijk hebben om het hoofd boven water te houden. We delen dus op andere wijze brood en druivensap, gemaakt van het goede van de aarde. Symbolen, die ons zo vertrouwd zijn!

Pastor Anne-Marie Swater